Μαρία Λογοθέτη
ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΕΡΑΚΛΗΣ Ομότιμος Καθηγητής Λαογραφίας Ε.Κ.Π.Α Πολύ αγαπητέ φίλε μου κύριε Σερκεδάκη. Το Σάββατο και την Κυριακή ήμουν μαζί με τα βιβλία που μου χαρίσατε. Πράξατε άριστα που δημοσιεύσατε τα ποιήματα της πρώτης γυναίκας σας. Αναμφισβήτητα είχε ταλέντο. Μπορούσε να δίνει τραγικά συμβάντα, που την αφορούσαν άμεσα προσωπικά, αρμονισμένα στους στίχους της με τρόπο βέβαια σοβαρό, αλλά χωρίς παραλυτικό πανικό. Όπως γράφει , αισθανόταν την ανάγκη κάποιες στιγμές να μιλήσει με τον Κύριο μ’ ένα, ίσως παράπονο τρυφερό (σκέφτομαι ωστόσο, ότι και ο ίδιος ο Ιησούς παραπονέθηκε, σεμνά και αυτός, στον πατέρα του στη Γεθσημανή):
Έτσι ακριβώς σαν αυτό το πουλί;
που δίπλωσε προσεκτικά
τις φτερούγες του
κάθισε στην άκρη του κλουβιού του
και τέλειωσε τη μικρή ζωή του
χωρίς να θέλει να πει τίποτα,
εννοείς ότι μέχρι εδώ ήταν όλα;
Δεν μιλούσε μόνο για το δικό της βασανισμό, αλλά για το βασανισμό όλων, της ανθρωπότητας, που δεν μπόρεσε να επιτύχει μιαν ανεκτή ζωή. Με συγκλόνισε το δεκάστιχο ποίημα :
Μην αφήνεις τόσο γρήγορα
άδειο το Σταυρό σου, Θεέ μου
μείνε λίγο ακόμα με τα καρφιά,
έχει όλο τον καιρό
η Ανάσταση να περιμένει
οι προφητείες
έχουν όλο τον καιρόνα επαληθευτούν μείνε
λίγο ακόμα μήπως και καταλάβουμε.
Γίνεται αντιληπτό στα ποιήματα της είναι διάλογος, όπου το άλλο πρόσωπο δεν είναι σαφές. Σχημάτισα εντούτοις την εντύπωση, ότι τις πιο πολλές φορές πρόκειται για έναν εσωτερικό μονόλογο, εις εαυτήν, αυτοδιηγούμενη τα δεινά της αλλά και επιχειρώντας της της διδάξει αξιοπρέπεια, παρ’ όλα όσα την τυραννούν. Έξοχοι είναι ακόμα και οι τίτλοι των δύο ενοτήτων: αυτά που γράφει δεν είναι για παιχνίδια, που υποδηλώνει τη βαριάν αρρώστια που προστέθηκε στη αγιάτρευτη πρώτη.
Με τη χαρά της συνάντησης μας
Μ. Μερακλής 20-5-2019.