Γιώργης Σερκεδάκης
Θεσ/κη 1982.
Αγαπητέ και αξέχαστε φίλε Γιώργη γεια σου
Με χαρά και περηφάνια πήρα το βιβλίο σου Η ποίηση σου στοχαστική,πότε χαρούμενη, πότε γεμάτη πόνο. Ζωγραφιά με τα
ωραιότερα χρώματα,την αγάπη,το γέλιο και το δάκρυ.Πότε φουρτούνα,πότε μπονάτσα μου έρχεται στην καρδιά όταν τα διαβάζω.
Η τέχνη παίρνει κίνηση και αρμονία,γιατί μες στα ποιήματά σου είναι λέφτερη. Δεν την καλουπώνεις, δεν της βάζεις φραγμούς
κι έτσι μπορεί ο νους του αναγνώστη να την κάμει δική του. Μα σ’ αυτό έγκειται και το μεγαλείο της, νομίζει ο αναγνώστης ότι
είναι δικιά του και τη δένει με δικές του αναμνήσεις και συναισθήματα.Τουλάχιστον έτσι συνέβη σε μένα.
Οι τρεις διαστάσεις της τέχνης σου είναι ρεούμενες .Την τέταρτη διάσταση, το χρόνο κράτησέ τη δική σου,στέρεη για τον εαυτό σου.
Αλλά κι αυτή θα στην πάρω και για μένα .” ‘Ήτανε μια φορά/ήτανε ένα καιρό/κάποτε/ήτανε ” ,όπως γράφεις ,σου την έκλεψα
και την τέταρτη διάσταση.Απαλλάχτηκε ο χρόνος από τη στερεότητα κι έγινε και αυτός ρεούμενος ,μπήκε στο αυλάκι της
τέχνης σου.
Σου εύχομαι ο καταπότης να πληθαίνει τα νερά του, κρυστάλλινα, να ρέουν και συ να ακούς τη μουσική των νερών της
τέχνης σου και να πετραρίζει η καρδιά σου,σου εύχομαι να δεις το νερό να σμίγει με τη θάλασσα,με το Ρίτσο,το Σεφέρη,τον
Παλαμά,τον Καζαντζάκη.