Γιώργης Σερκεδάκης
συμπληρώνεται…
Γ Ε Μ Ι Σ Α Μ Ε
Γεμίσαμε μπροστάρηδες και ανθρωπάρια αποδεκτά
μ’ αδιαμαρτύρητους συντεταγμένους,
με ανοϊκά και βολεμένα φερέφωνα
που περιθάλπουν τη συνείδηση τους σε δέκα τετραγωνικά προοπτική
εξαντλημένα στην οικτρή πλάνη μιας περισκοπικής πολυθρόνας
και στη βραχύβια εξουσία του απαιτούμε και διατάζομε.
Γεμίσαμε μωρούς κι ανυποψίαστους, με ένα ψυχισμό ξεπάρθενο
και μιαν αξιοπρέπεια υπολογιστική συναρμολογημένη από υλικά διαλογής
τμήματα ενός αποδεκτού και περίπλοκου κόσμου.
Γεμίσαμε ανθρωπάρια και αλιτήριους σφετεριστές
πνιγμένους στην ανάγκη αναγνώρισης κι αποδοχής
δίχως φραγμούς, χωρίς αναστολές, με γνώμονα με πίστη και σκοπό
πως οτιδήποτε σε τούτο το ντουνιά ζυγίζεται, αποτιμάται
και ανταλλάσσεται.
Αξιοθρήνητοι και νοσηροί εγκέφαλο, θύτες και θύματα μαζί
ενός ασύλληπτου γίγνεσθαι, μιας ιδρυματικής λαμπρότητας
και μιας θεώρησης ζωής χωρίς ζωή, απάνθρωπης και στοιχειωμένης
αποτελούνε σήμερα το βασικό δέντρο στο δάσος της αοριστίας
και της κοινωνικής καταβαράθρωσης .
Γεμίσαμε σκουπίδια που περιφέρουνε στα σπίτια μας
την αγωγή των υπονόμων, με ταξινομημένες τίτλους
και συμπεριφορές.
Αυτός ο κόσμος αυτός ο υπέροχος κόσμος
του ελίσσεσθε και εξελίσσεσθε, μακάριος και ανυποψίαστος,
πορεύεται δεμένος χειροπόδαρα
σ’ επώνυμα μπλουζάκια και ηλεκτρονικές αποσκευές
πείθοντας εαυτόν και αλλήλους πως είναι το διέξοδο
κι η συνταγή οπού χωρά και εξορκίζει
την απόγνωση και την πλάνη του.
Παράφρονες ,απίστευτα παράφρονες
στοιχίζουν και στοιχειώνουν τον κορμό
της παγκοσμιοποιημένης καθημερινότητας
στην ηθική και τακτική του χαμαιλέοντα, πότε να ενστερνίζονται
και πότε να απολογούνται.
Και σήμερα ,όπως και κάθε χρόνο δηλαδή,
αναδιπλώνουμε τις διαπιστώσεις μας για την ανθρώπινη κατρακύλα,
τις σταθερές προσχωρήσεις και τις λαμπρές εκποιήσεις μας
μέσα στην απομόνωση και την καθολική μοναξιά,
περιφέροντας μέσα στο πλήθος και τη δική μας ταμπέλα,
με αποκαΐδια ζωγραφιές.
Και πορευόμαστε, έτσι απλά πορευόμαστε
πότε διεκδικώντας και πότε νοσηλεύοντας την παρουσία μας,
κατά που μας καλεί το πρόσχημα της κοινωνικής συνοχής
με τη μακαριότητα των ανθρώπων που ούτε θρώσκουν, ούτε θρηνούν
μονάχα καταγράφουν το αδιέξοδο και τη θλίψη τους .
Με την ευθύνη μας και τον αυτοσεβασμό
στο ράφι με τα αζήτητα και με τη σκόνη, επιβιώνουμε εκμαυλισμένοι,
στο πνεύμα των υπνωμένων θελήσεων
και της ρεαλιστικής μας ορθοδοξίας, σαν ανεπίγραφα αφηγήματα
μιας δυστυχίας ψυχικής που μεθοδεύει, εξορκίζει και τροφοδοτεί
τη σύγχρονη μας απόγνωση.
Π Α Ε Ι Κ Α Ι Ρ Ο Σ
Πάει καιρός που λέκιασε η ανθρωπιά και το φιλότιμο μας βάλτωσε
μες στα χαντάκια και στους ελιγμούς των δρόμων
που επιλέξαμε για να ορίζουνε και να φιλοξενούν
τις βολικές κι ακάματες επιταγές των καθημερινών μας προτεραιοτήτων
με αδιαπραγμάτευτα ανέκλογα και δικαιολογίες θλιβερές
ίσα για να μπαλώνουνε και να τακτοποιούν την περιηγητική μας συνείδηση.
Ξώφαλτσοι και ευκαιριακοί ψηλαφητές των επιφαινομένων
με τον πολιτισμό της ανοχής και της αδιαφορίας μας
συναινούμε για τους εν επιγνώσει μας συμβιβασμούς
εδραιώνοντας τον κανόνα και την πεποίθηση
πως η κατάκτηση των στόχων ,απ τη σκοπιά των αποτελεσμάτων
και της προσέγγισης των λύσεων,συνάδει μ’ ευρηματικές δολοπλοκές ,
που βεβαιώνουν τον κοινωνικό μας ξεπεσμό
και την ατομική μας κατάντια
Επικλήσεις κουραστικές, συνταγές στερεότυπες και με παλιομοδίτικες αναλύσεις
απ τις γλοιώδεις – κατά που είθισται στις μέρες μας -κονσέρβες
πεφωτισμένων ειδικών ,οικειοποιητών , κάθε λογής ενδεδειγμένων
σκυλεύεται και λαφυραγωγείται , ό,τι επιχειρείται να αποκατασταθεί.
Θανατολάγνες συνταγές, ναρκοθετούνε ντύνουν και στολίζουν
σήμερα το ψυχικό μας δέντρο και αύριο τον- Ω! του θαύματος-γενετικό μας χάρτη
κρεμώντας για στολίδια στα κλαριά,αναφορές κι εκθέματα
από πιθήκους χαμερπείς και παράφρονες κενούς και αδίσταχτους ,
διαφημιστές μιας νιόγνωρης κι αναιμικής γραμματικής
στις προσταγές της πολιτισμικής μας ζούγκλας κατοικημένης
από κουρδισμένους τυμβωρύχους κι αφιονισμένους θαυματοποιούς.
Ετσι , γινόμαστε θεατές και νοσηροί αποδέκτες μεθόδων και διαδικασιών
που μετατρέπουν τους αλήτες σε ήρωες ,την πλεκτάνη σε καθεστώς
και καταγράφουν την ευτέλεια σαν πρακτική , άλλοθι και ανάγκη.
Σ αυτή τη μόνιμη ,για κάποιους γόνιμη και σ όλους προσφιλή
και θεμιτή εξαργύρωση φραγμών και δισταγμών
διαπομπεύεται και αναθεματίζεται τσαλακωμένη
χωρίς το ενδεχόμενο ενός αυτοελέγχου , κάποιας παρένθεσης λυτρωτικής
κι εκείνη η ταλαίπωρη , η πλέον γενικόλογη και ανεπιστρεπτί ταριχευμένη
ανθρώπινη μας αξιoπρέπεια.