Γιώργης Σερκεδάκης
Πολύ αγαπητέ φίλε μου κύριε Σερκεδάκη. Το Σάββατο και την Κυριακή ήμουν μαζί με τα βιβλία που μου χαρίσατε.
Το παιδικό σας βιβλίο είναι, όσο ξέρω, μια πρωτόγνωρη, αυθόρμητη συνεργασία πατέρα και μικρού παιδιού στη γραφή ενός λογοτεχνικού βιβλίου! Συγχρόνως η συνεργασία αυτή αποτελεί και ένα ιδιαίτερα σημαντικό παιδαγωγικό διάλογο πατέρα και παιδιού, που ευνοεί στην καλλιέργεια μιας κανονικής ωριμότητας του δεύτερου. Είναι πασίγνωστο πια, ότι τα σύγχρονα παιδιά ενηλικιώνονται πολύ γρήγορα (οι παιδαγωγοί και οι κοινωνιολόγοι μιλούν πλέον για την εξαφάνιση της παιδικής ηλικίας ), αλλά πρόκειται για μιαν ενηλικίωση ρηχή, στρεφόμενη σε πάσης φύσεως μηχανές που καθηλώνει τους ανήλικους μπροστά στα ηλεκτρονικά παιχνίδια, ενώ γνωρίζουν όλες τις μάρκες αυτοκινήτων και άλλα παρόμοια. Πρόσεξα τους σχεδόν τέλειους τροχαϊκούς στίχους, με τους οποίους είναι χτισμένο το έργο σας, δίνοντας κι ένα ζωηρό, ζωντανό βάδισμα του με την εναλλαγή τονισμένης και άτονης συλλαβής. Δείγμα της η ορθά καλλιεργούμενη ωριμότητα του Γιάννη είναι π.χ το ποίημα ” το κλουβί ” και πολλά άλλα.
Όσον αφορά την ποίηση σας, έχει την αρετή της ειλικρίνειας. Δεν γράφεται με μεγαλόσχημα λόγια , με εκζητημένο διανοητισμό και μεταφορές που καταντούν σε γρίφους, χωρίς πνευματικήν ουσία, ερήμην της σιωπηλής πίκρας της ζωής, όπως τη γευτήκατε και προσωπικά. Αλλά και όπως διαμορφώνεται, πια, η ζωή όλων μας.Συνάντησα αρκετές φορές στην ποίηση και των δύο βιβλίων που μου στείλατε τη λέξη κύκλος . Μπορεί να σημαίνει κι έναν περίκλειστο χώρο (<< Σκαρφαλωμένος στο πατάρι του ισόγειου (…) σαράντα χρόνια απ’ τις εφτά ως τις τέσσερις…), απ’τον οποίο δεν είναι εύκολο να βγει κανείς. Η λέξη αυτή πήρε και τη θέση τίτλου ποιήματος, ένα από τα ωραιότερα, βαθύτερα ψυχικά και πνευματικά ποιήματα:
Σε κύκλους
και γραμμές ακαθόριστες
σε απορίες
και σιωπές παραιτημένες
ξόδεψες τη ζωή.
Μες στις σταγόνες της βροχής
σε όνειρα παγιδευμένα,
σ’ ένα περίμενε.
Είπες περνάει ο καιρός
είπες πως φεύγανε τα τραίνα
κι εσύ δεν έφυγες ποτέ.
Είπες την άλλη φορά
μέχρι που πέρασε ο καιρός
κι εσύ μεγάλωσες
μέχρι που γέρασες
και πού να το πιστέψεις
ότι δεν έφυγες ποτέ
και πως να το δεχτείς
πως όλα αυτά για σένα
τίποτα δε σημαίνουν πια.
Με τη χαρά της συνάντησης μας
Μ. Μερακλής 20-5-2019