Γιώργης Σερκεδάκης
Συγγραφέας / μεταφραστής / δοκιμιογράφος / ποιητής Γενάρης 1982. Αγαπητέ μου κ. Σερκεδάκη
Αφού σας ευχαριστήσω για την προσφορά του ποιητικού σας βιβλίου “Αμφίλεκτα” και που λόγοι ανεξάρτητοι από τη θέληση μου δεν μου έδωσαν την ευκαιρία να σας απαντήσω νωρίτερα –όπως είχα χρέος– για το καινούργιο σας αυτό ποιητικό επίτευγμα, σας παρακαλώ να μου επιτρέψετε τώρα να σας εκφράσω, όσο γίνεται με λίγα λόγια, αυτό που ένοιωσα διαβάζοντας την ποίηση σας.
Αποφεύγω τις γενικότητες, οι οποίες ξεστρατίζουν από την ουσία, το κατ’ εξοχήν στοιχείο της γνήσιας ποίησης, που εσείς πραγματοποιείτε εδώ.
Μαθητεύσατε στη ζωή κι αυτό που μας δίνετε σήμερα με τα “Αμφίλεκτα”, είναι μια φέτα από αυτήν τη μαθητεία που σταλάζει αίμα, ενώ το πνεύμα μένει εγρήγορο. Έτσι, η ποιητική ομιλία σας με τη γραφή της, που βέβαια συνεκφράζεται, είναι παρούσα και δεν μπορεί να αποσιωπηθεί.
Και όταν λέμε μαθητεία, να ξέρουμε τι λέμε: ομού με τα φυσικά δώρα, με τα οποία ο ποιητής έχει προικιστεί.
Και οι λέξεις, ανυστερόβουλες, δοκιμασμένες, δόκιμες πάνω στην ασημόπετρα, φορτισμένες από το λυρισμό που επιβάλλει την εικόνα, άμεσα, λιτά και ουσιαστικά.
Τα κεντρικά μοτίβα: η λύπη, η απουσία, η μοναξιά μέσα στον κόσμο ή και χωρίς τον κόσμο, ο καημός, ο ακατασίγαστος πόθος για αγάπη, αδελφοσύνη, ελευθερία, για αυτεπίγνωση. Η απορία, το γιατί, οι μνήμες, τα ταξίδια (“πορείες στην άκρια της νύχτας…”). “Οι δρόμοι που γνωρίζαμε, έκλεισαν” (σελ. 39), αλλά οι πορείες και οι εξερευνήσεις μέσα στο άγνωστο, έμειναν ανοιχτές.
Φίλε μου κ. Σερκεδάκη, με τα “Αμφίλεκτά” σου, καταξιώνεσαι σαν ένας από τους πιο άξιους ποιητές της γενιάς σου και με την ευκαιρία σου στέλνω με τα συγχαρητήρια μου και τις θερμές μου ευχές για καλή και δημιουργική Νέα Χρονιά.